Hayatımı birlikte geçirmeye yemin ettiğim kadına karşı içimde bir sevgi dalgası hissederek gülümsedim. “Elbette canım. Sen benim karımsın.”
Yanıma gelip çantayı nazikçe elimden aldı. “Bu gece dolapta tutacağım,” dedi. “Ne olur ne olmaz.” Dudakları şakacı bir sırıtışla kıvrıldı ve ben bunu önemsemedim. Ria’nın her zaman drama ve tiyatroya karşı bir yeteneği vardı; sıradan anları bile bir film sahnesi gibi hissettirirdi.
Ertesi sabah alışılmadık bir sessizliğe uyandım. Ağır ve söylenmemiş bir şeye gebe hissettiren türden bir sessizlik. Yatağın Ria’nın tarafına uzandım, ancak soğuk çarşaflarla karşılaştım. Adını seslendim ama cevap alamadım. Yatak odasına, sonra banyoya ve en sonunda mutfağa bakarken kalbim hızla çarpmaya başladı. Ortalıkta yoktu.
Sonra mutfak tezgahındaki notu fark ettim:
“Para için teşekkürler, erkek arkadaşımla yeni bir başlangıç yapıyorum. Sıfırdan başlamakta bol şans.”
Notu birkaç kez tekrar okudum, inanmazlık dalga dalga üzerime çöktü. Hayatımı paylaştığım karım, çantayı da yanına alarak gece boyunca ortadan kaybolmuştu. Her şeyin ne kadar saçma olduğunu anlayınca gülmeden edemedim; çaldığı çanta aslında sahte parayla doluydu. Ria ise elinde kağıt aksesuarlarla dolu bir çantayla gün batımına doğru kaçmıştı.
Bir an için, kaderin bu cilvesinin rekabet koşullarını eşitlemesinden duyduğum tatmin duygusunu hissettim. Canımı acıtan sahte paranın kaybı değildi; ihanetti, bildiğimi sandığım hayatın, özenle kurgulanmış bir illüzyondan başka bir şey olmadığının farkına varmaktı. Oyuncu eşim tarafından mükemmel bir şekilde canlandırılan bir oyundu bu.
İlk şok atlatınca, durumun komik tarafını görmeye başladım. Ria ve erkek arkadaşının yeni hayatlarını planladıklarını, ancak değerli hiçbir şey bırakmadan ayrıldıklarını hayal ettim. Bu, açıkça göstermelik bir ilişkiye yakışır bir sondu.
Bu deneyim bana güven ve görünüş hakkında değerli bir ders verdi. Başarının dış belirtilerine o kadar odaklanmıştım ki, yüzeyin altında oluşan çatlakları fark etmemiştim. Şimdi, yeni bir sayfayla karşı karşıyayken, sadece servetimi değil, aynı zamanda hayatımı da, özünde özgünlük olan bir şekilde yeniden inşa etmeye kararlıydım.
Sonuçta anlaşma 10 milyon dolar değerinde olabilirdi, ama asıl değer öğrendiğim derslerde yatıyordu. Dünya sona ermemişti, benim hikayem de sona ermemişti. Aksine, bu yeni bir başlangıçtı; sahte iddiaların yükü beni yıpratmadan, tam anlamıyla kucaklamayı amaçladığım bir başlangıçtı.
