1990’ların sonları, Türkiye’nin siyasi ve sosyal atmosferinin çalkantılı olduğu bir dönemdi. Üniversite sıralarında hayaller kuran genç Mehmet için de askerlik vakti gelmişti. Askere gitmeden önceki gece, ailesi ve arkadaşlarıyla vedalaşırken içinde hem burukluk hem de bir an önce bu görevi tamamlama isteği vardı. Mehmet, askerliğin zorluklarını duymuştu, ancak aynı zamanda bu deneyimin kendisini olgunlaştıracağına, yeni insanlarla tanışacağına ve belki de unutulmaz anılar biriktireceğine inanıyordu.
Sabahın erken saatlerinde, diğer acemi erlerle birlikte otobüse bindirildi ve uzun bir yolculuk başladı. Hedefleri, Doğu Anadolu’nun ücra bir köşesindeki Yeşilkent Askeri Üssü idi. Yol boyunca, pencereden akan manzarayı izlerken, içinden ‘Acaba nasıl bir yer?’ diye geçirdi.
Yeşilkent’e vardıklarında, karşılarında onları bekleyen komutanları görünce Mehmet’in içindeki tedirginlik arttı. Acemi erler, hızla sıraya dizildi ve komutanların talimatlarına uymaya başladı. İlk günler, yoğun bir eğitim programıyla geçti. Mehmet, daha önce hiç yapmadığı fiziksel aktivitelerle karşılaştı, disiplinli bir ortamda yaşamaya alışmaya çalıştı ve en önemlisi, vatan sevgisini ve askerlik görevini yerine getirmenin önemini daha derinden anlamaya başladı.
Zamanla, Mehmet, asker arkadaşlarıyla yakınlaştı. Farklı şehirlerden, farklı kültürlerden gelen bu gençler, zorlukları birlikte aşarak güçlü bir bağ kurdu. Birlikte nöbet tuttular, birlikte yemek yediler, birlikte güldüler, birlikte ağladılar. Mehmet, bu arkadaşlıkların hayatının en değerli hazinelerinden biri olacağını biliyordu.
Askerlik süresi ilerledikçe, Mehmet, Yeşilkent’in sadece bir askeri üs olmadığını fark etti. Burası, aynı zamanda küçük bir yaşam alanıydı. Askerler, boş zamanlarında futbol maçları düzenliyor, konserler veriyor, hatta tiyatro oyunları sergiliyorlardı. Mehmet de, gitar çalmayı seven bir arkadaşıyla birlikte müzik grubuna katıldı ve asker arkadaşlarına moral verdi.
Bir gün, Mehmet ve arkadaşları, üssün yakınındaki bir köy okulunu ziyaret etti. Köydeki çocuklar, asker abilerini görünce büyük bir sevinç yaşadı. Mehmet, çocukların gözlerindeki ışıltıyı görünce, askerliğin sadece bir görev olmadığını, aynı zamanda topluma hizmet etmek anlamına geldiğini anladı.
Askerlik süresinin sonuna yaklaşırken, Mehmet, Yeşilkent’ten ayrılmanın hüznünü yaşıyordu. Bu zorlu deneyim, onu sadece fiziksel olarak değil, aynı zamanda zihinsel ve duygusal olarak da güçlendirmişti. Artık, hayata daha farklı bir pencereden bakıyordu.
Terhis günü geldiğinde, Mehmet, asker arkadaşlarıyla vedalaşırken gözleri doldu. Birlikte geçirdikleri günler, onun hafızasına kazınmıştı. Asker arkadaşlarına sıkıca sarıldı ve onlara, ‘Bir daha görüşmek üzere’ dedi.
Mehmet, evine döndüğünde, ailesi ve arkadaşları tarafından büyük bir coşkuyla karşılandı. Herkes, onun askerlik deneyimini merak ediyordu. Mehmet, onlara yaşadıklarını, öğrendiklerini anlattı. Askerliğin zorluklarından bahsetti, ama aynı zamanda bu deneyimin kendisine kattığı değerleri de vurguladı.
Yıllar sonra, Mehmet, Yeşilkent’teki anılarını hala taze tutuyordu. Asker arkadaşlarıyla hala görüşüyor, onlarla yaşadığı maceraları gülerek hatırlıyordu. Askerlik, onun hayatının dönüm noktalarından biri olmuştu. Ona, vatan sevgisini, dostluğu, dayanışmayı ve hayata karşı daha güçlü bir duruş sergilemeyi öğretmişti.
Mehmet’in hikayesi, askerliğin sadece bir zorunluluk olmadığını, aynı zamanda kişisel gelişim için bir fırsat olduğunu gösteriyor. Askerlik, gençlere, disiplin, sorumluluk, liderlik ve takım çalışması gibi önemli değerleri kazandırıyor. Aynı zamanda, farklı kültürlerden gelen insanlarla bir araya gelerek, hoşgörü ve empati duygularını geliştiriyor.
