Babamın ölümü beni sarstı.. Onunla alakalı anılar, beynimde hala çok net bir şekilde duruyor. O telefon sesi, cenaze, yüzlerce insanın başsağlığı dilemesi, delikanlı olmuş oğlumun omzumu saran kolu ve matem duası Kadiş’i söylemem…

Ama her şeyden önemlisi, annemin, cenazeye gitmek amacıyla evden çıkarken ki hali… Kapıya geldiğinde, bir an amacıyla duraklaması ve kendi kendisine iç geçirişi… Sonra elimi sıkıca sıkması ve dışarı doğru ismimlarını sıklaştırması…

Ameliyat sabahında, annem ona iyi şanslar öpücüğü verilen vakit hala centilmenliğinden bir şey kaybetmediğini göstermişti. Küçük bir kahvaltı edip, hekim gelene kadar, hastanedeki başka insanlar gibi vakit geçirmeye çalıştık. Doktorun haberleri iyiydi ve bize, babamın 1 saat sonra odasına döneceğini söyledi.

Onu beklemeye koyulduk. En sonucunda bir küme hemşire onu sedyeyle odasına getirdi ve dikkatlice yatağına yerleştirdi. İnsanlar gittiğinde, babam Norman Alper’in ne kadar da ihtiyar göründüğünü fark ettim. Saçları matlaşmış, ağzı yamulmuş, burnunun üzerinde kırmızı bir çizgi belirmişti. İyice uyudu.

Kısa bir vakit sonra uyandı, bizlere bakıp gülümsedi. Sonra, hayatımda şahit olduğum en güzel hadiselardan biri gerçekleşti. Dikkatlice, sevgi dolu bir şekilde, Annem babama daha evvelce hiç ayrılmadığı takma dişlerini verdi. Dişleri ağzına yerleştirince, babamın yüzü aydınlandı. Sanki bir törendeymiş gibi, annem babama gözlüklerini uzattı, sonra da işitme cihazını… Yanaklarını sildi, saçlarını taradı. Ve en sonucunda, evlilik yüzüğünü babamın parmağına taktı.

Adım ismim, annem onu kendisine geri getirdi. Adım ismim babam, anneme döndü. Bu saf mutluluktu! Onların arasında gidip gelen saf mutluluk!

Yakınlarında duruyordum ama onlar amacıyla sanki orada değildim. Onlar baş başaydılar.
Yaşlı anne babamı seyrettim. Onlar hala sevgiliydiler…

Rabi Robert Alper