Babam vefat ettiğinde cenaze töreni bir formalite gibiydi. Ben orada saygılı ve sakin bir şekilde otururken, annem ve Emma yaslı aile rolünü üstlendiler. Babamın son kurtuluş hamlesinin çoktan harekete geçtiğinden haberleri yoktu. Bana bir mektup bırakmıştı ve noter çağırdığı gün elime ulaştı. “Sheila,” diye başladı, tanıdık karalamasıyla. “Birçok hata yaptım ve onları geri alamam. Umarım bu, işleri düzeltmeye bir başlangıç olur. Evin senin olmasının bir sebebi var. Görmesek bile bizi bir arada tutabilen hep sen oldun.”
Bu kısım canımı acıttı. Ama okumaya devam ettikçe, ailenin sadece kan bağı değil, saygı ve kabullenmeden ibaret olduğunu anladığını fark ettim. Ve kendi kusurlu yöntemiyle, telafi etmeye çalışmıştı.
Noterin duyurusu şaşkınlık dolu bir sessizlikle karşılandı. “Tapuya göre, ev yalnızca Sheila’ya ait,” dedi, sesi inanmazlıklarını bastırarak. “Bay Collins, vefatından kısa bir süre önce mülkiyeti devretmiş.”
Annemin yüzü, yıllar önce hayatımızdan çıkıp gittiğinde daha önce yalnızca bir kez gördüğüm bir kırmızı renge büründü. Emma ise, Noel Baba’nın gerçek olmadığı söylenmiş bir çocuk gibi şaşkın görünüyordu. İkisi de kontrolü ele geçirmiş, salt irade gücüyle, asla kendilerine ait olmayan bir şeyi ele geçirebileceklerini düşünmüşlerdi.
“Seni evden atmak için burada değilim,” dedim gerginlikle dolu sessizliği bozarak. “Kalabilirsin ama işler değişecek. Bunu benim şartlarımla yapacağız. Kira her ay sonunda ödenecek. Bunu işleri yoluna koymak için bir fırsat olarak gör. İstersen yeni bir başlangıç.” Annem tartışmaya hazır gibiydi ama gözlerimdeki bir şey onu durdurmuş olmalıydı. Belki de oradaki inancı, beni eyaletin dört bir yanına götüren, bir hayat kurmama yardımcı olan ve beni tam da bu ana, şimdi evim olan çimenlikte durduğum ana geri getiren aynı kararlılığı görmüştü.
Emma önce anneme, sonra bana baktı; yüzünde bir anlık bir saygı ifadesi belirdi. “Sanırım buna alışmamız gerekecek,” dedi, sesinde isteksiz bir kabullenme vardı.
Ve böylece ev, bir ailenin parçalanmış hikayesinin kanıtı olarak ayakta duruyordu; geçmişin her köşesinde dolaştığı ama geleceğin, en sonunda, benim şekillendirebileceğim bir yer.