Benim için uzun zamandır kimse bana böyle şeyler söylememişti. Emre’nin sözleri, kalbimde yıllardır unutulmuş bir sıcaklığı uyandırdı. İçimde hem bir sevinç hem de bir çekingenlik vardı. Ona güvenmek istiyordum ama yıllar boyu yalnızlığın verdiği alışkanlıkla temkinliydim.
Gecelerimiz uzun sohbetlerle geçiyordu. Bazen bana işlerinden bahsediyor, bazen de geçmişinden küçük sırlar paylaşıyordu. Çocukluğunu anlattığında, içindeki saf duyguyu hissettim. Bana sürekli “Seninle yeniden gençleşiyorum Havva” derdi. Bu cümle beni her defasında gülümsetirdi, çünkü ben de aynısını hissediyordum.
Bir gün bana dedi ki:
“Havva, artık seni görmek istiyorum. Yanına gelip, gözlerinin içine bakarak konuşmak istiyorum. Sesini telefondan değil, yanı başımda duymak istiyorum.”
O an kalbim hızlı çarpmaya başladı. Yıllardır böyle bir heyecanı yaşamamıştım. Aklıma türlü düşünceler geldi: Ya bu doğru bir his değilse? Ya beni kandırıyorsa? Ama öte yandan, bana hissettirdiklerini yok sayamazdım.
