Aradan birkaç hafta geçti. O süre boyunca her gün beni aradı, her sabah “Günaydın güzel kadın” diye mesaj attı. Akşamları ise “İyi geceler meleğim” diyerek günümü bitirdi. Bu ilgi, bu tutarlılık içimi ısıtıyordu.
Sonunda bana tarih verdi:
“Havva, ben şu gün şehrine geleceğim. Seni görmek istiyorum. Eğer sen de istersen buluşalım.”
O gün geldiğinde, saatler geçmek bilmedi. Dolabımı karıştırdım, ne giyeceğime karar veremedim. Aynaya baktım, saçımı düzelttim. İçimden bir ses “Sen hâlâ çok güzelsin Havva” diyordu. Yıllar sonra ilk kez, yeniden kadın olduğumu hissettim.
Buluşma yerine gittiğimde kalbim neredeyse yerinden fırlayacaktı. Orada, karşıdan bana doğru yürüyen uzun boylu, güler yüzlü bir adamı gördüm. Göz göze geldiğimizde, zaman sanki bir anlığına durdu. Emre yanıma geldi, gülümseyerek elimi tuttu:
“Sen gerçek hayatta daha da güzelsin” dedi.
O an, içimdeki bütün korkular bir anda eridi. İlk defa uzun zamandır yalnız olmadığımı, birinin bana değer verdiğini hissettim.
