Doğum zamanı geldiğinde de sınır tanımadı; doktorların uyarılarını hiçe sayıp doğumhaneyi bastı. Hemşire kızımı kucağıma verir vermez, kayınvalidem bir çırpıda bebeği aldı ve sanki kendi çocuğuymuş gibi sarıldı. Şok içinde kalakaldım. Aradan bir hafta geçmişti ki, elinde kalın bir zarfla çıkageldi. Hiç konuşmadan zarfı oğluna uzattı. Eşim açtığında yüzü kapkaranlık oldu, elleri titremeye başladı. Ne olduğunu sorduğumda soğuk bir ifadeyle, “Toplanıp çıkın. Sen ve çocuk bu evden gidiyorsunuz. Size bir saat…” dedi.
Anladım ki zarf, sahte bir babalık testi raporuydu; sonuçlarda eşimin baba olmadığı yazıyordu. Kendimi anlatmaya çalıştım, yalvardım, dinlemedi. O gece, taze doğmuş bebeğimle birlikte yağmurun altında kapı önüne konuldum. Birkaç hafta sonra bir arkadaşım beni yanına aldı. Uykusuzluk ve çaresizlik içinde kıvranırken içimde küçük bir umut kıvılcımı yandı: gerçeği ortaya çıkarmalıydım. Sözde testin yapıldığı laboratuvarı bulup yeniden analiz yaptırdım. Sonuç gerçek babanın eşim olduğunu söylüyordu ve önceki belgelerin sahte olduğu anlaşıldı.
Gerçek raporu eşime gönderdim. Telefon açıp titreyen bir sesle özür diledi: “Affet… bilmiyordum…” dedi. “Bir kâğıt parçasına benden daha fazla güvendin ve annenin ailemizi mahvetmesine izin verdin,” diye cevap verdim. Geri dönme çağrısına kulak asmadım. Bu sefer kendimi ve kızımı seçtim.