Clara, gözlerini kırpmadan adamın bakışlarına karşılık verdi. “Para birçok sorunu çözebilir,” diye onayladı, “ama kalbi iyileştiremez veya kayıp zamanı geri getiremez.”
Sözler zihnine sızdıkça, Arthur bir duygu dalgasının onu sardığını hissetti. Servet biriktirmekle geçirdiği yılları, soldurduğu ilişkileri, peşinden hiç koşmadığı aşkı düşündü. O anda, amansız para peşinde koşarken ne kadar çok şey kaybettiğini fark etti.
Clara işine devam etmeye hazır bir şekilde bezini aldı, ama Arthur koluna hafifçe dokunarak onu durdurdu. “Clara,” dedi, sesi yeni kazandığı saygı ve kırılganlıkla kalınlaşmıştı, “teşekkür ederim.”
Başını salladı, kelimelerin ifade edebileceğinden fazlasını anlıyordu. Arthur değişmesi, güvenmeyi öğrenmesi, insanları potansiyel tehditler olarak değil, kendi mücadeleleri ve zaferleri olan karmaşık varlıklar olarak görmesi gerektiğini biliyordu.
Clara çalışma odasından çıkarken Arthur, içindeki hazinelerin el değmemiş olduğu açık kasaya baktı. İlk kez, kasa ona bir güvenlik kaynağından çok, bırakması gereken her şeyin bir sembolü gibi geldi. Kararlı bir nefes alarak kasayı kapattı ve hayatında yeni bir sayfa açmaya yemin etti; güven ve bağın dünyadaki tüm paradan daha değerli olduğu bir sayfa.
