Zeynep, sessiz ama meraklı bir çocuktu. Yetimhanenin küçük kütüphanesinde bulduğu eski kitaplar onun en iyi dostlarıydı. Külkedisi, Polyanna, Heidi… Bu hikayeler, ona başka bir dünyanın mümkün olabileceğini fısıldıyordu. Öğretmenleri, Zeynep’in zekasına hayrandı. Matematikteki başarısı, yazdığı kısa hikayeler ve çizdiği resimler, onun sıradan bir çocuk olmadığını gösteriyordu. Ama yetimhanede hayat zordu. Yemekler az, kıyafetler eski, sevgi ise neredeyse yoktu. Zeynep, geceleri yatağında, pencereden sızan ay ışığına bakarak hayal kurardı: Bir gün bir ailesi olacaktı. Onu seven, ona sarılan bir anne, belki bir baba… Devamı sonraki sayfada…