Tıbbi ekip acil sezaryen için hazırlanırken, havayı steril bir antiseptik kokusu kapladı. Zihnim korku, öfke, umutsuzluk gibi duygularla dolup taşıyordu. Ama tüm bu kaosun ortasında tek bir düşünce beni kendime bağladı: Bebeklerimi korumam gerekiyordu.
Anestezi uzmanı spinal bloğu uygularken, içimi geçici bir sakinlik duygusu kapladı. Ameliyathane ışıkları parlak, neredeyse rahatlatıcıydı; beni çocuklarımı güvende ve sağlıklı görme umuduna yönlendiriyordu. Dr. Harper’ın güven verici varlığı bir can simidiydi. “Emin ellerdesin Nora. Sana ve bebeklerine iyi bakacağız,” dedi, sesi kararlı ve şefkatliydi.
İşlem başladı ve bir çekme hissi, baskı ama acı hissetmedim. Yanımda iki hemşire duruyordu; gözleri empatiyle doluydu; az önce yaşadığım öfkeyle tam bir tezat oluşturuyorlardı. Derek’in şiddetinin bende bıraktığı korku kalıntılarını dağıtmak için onların nezaketine odaklandım. Her saniye sonsuzluğa uzanıyor, her kalp atışı yeni bir başlangıca geri sayım gibiydi.go’rsele ilerleyn dıevamı sıonraki sayfada..
